Το παρουσιαστικό του με εντυπωσίασε. Αντίκρισα ένα ρωμαλέο νεογέννητο κουταβάκι με χρώματα σε διακυμάνσεις του καφέ, εκφραστικά μάτια και μεγάλο θώρακα. Το βλέμμα του παρακλητικό και γλυκό,  ταυτόχρονα όμως ζωηρό και θάρραλέο. Στοιχεία ορατά η εξυπνάδα, η συναισθηματικότητα, αλλά και  μια ψυχική επιβλητικότητα  που σιγόβραζε στα καφέ του μάτια. Από την αρχή ταυτίστηκα μαζί του. Έβλεπα στον Ρεξ μια μικρή εκδοχή του εαυτού μου και αυτό  βοηθούσε να τον κατανοήσω καλύτερα. 
        Γνωρίζοντας εξαρχής, ότι η μετακίνηση του στην Θεσσαλονίκη ήταν αδύνατη λόγω της ακάθεκτης θέσης της μητέρας μου για συμβίωση με σκύλο, πήρα την απόφαση να τον επισκέπτομαι κάθε Κυριακή. Έπαιρνα το λεωφορείο το πρωί και επέστρεφα βράδυ της ίδιας μέρας, έχοντας τις μέχρι τότε μαθητικές μου υποχρεώσεις - πρωινό ξύπνημα, φροντιστήρια. Οι Κυριακές αποτελούσαν κάτι σαν επίσημες συναντήσεις μας που έπαιρναν παράταση, όταν τις Δευτέρες δεν είχα σχολείο ή αποφάσιζα ακόμη και αν μην πάω μερικές φορές. Δεν άργησα να καταλάβω ότι οι συνθήκες διαβίωσης του Ρεξ στο χωριό, δεν ήταν οι καλύτερες. Το ενδιαφέρον της οικογένειας το στερεοτυπικό της επαρχίας –φαγητό, νερό-, ελευθερίες περιορισμένες στην αυλή με τον συνεχή κίνδυνο  να δεθεί αν έκανε ζημιές. Μπαινόβγαιναν πελάτες στο εμπορικό κατάστημα που ζούσε και προορίζονταν να φυλάξει, και ο Ρεξ  άρχισε να εκδηλώνει το δυναμικό γονίδιο της ράτσας του (ημίαιμο πιτ μπουλ με σαρπέι). Η έξοδος του από την αυλή, περιοριζόταν μόνο την μέρα της επίσκεψης μου. Δεν είχε την χαρά να χαίρεται τις απολαύσεις μιας στενής σχέσης. Η παρουσία του στον ύπνο μου συχνή· αγχώδη όνειρα με επισκέπτονταν την επομένη του αποχωρισμού μας. Πέντε μηνών ο Ρεξ έμεινε δεμένος για μια βδομάδα. Συμβιβαστική λύση, μετά την επιμονή μου, η μετακίνηση του στην απέναντι αυλή, ελεύθερος, αλλά απομονωμένος από την ανθρώπινη παρουσία. 
    Το ενδιαφέρον μου για τα ζώα μέχρι την στιγμή εκείνη, ήταν το στοιχειώδες, και οι γνώσεις μου επιεικώς ελλιπείς. Η πηγαία καλοσύνη του Ρεξ, η χημεία που αποκτήσαμε από την αρχή, με κινητοποίησε, ώστε μετά μανίας να διαβάζω για να ενημερωθώ, κατανοώντας ότι είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για μια ολοκληρωμένη σχέση με το κουτάβι που αγαπούσα. Ατέλειωτες ώρες πάνω από οθόνες και βιβλία με βοήθησαν να αποβάλλω την καθαρά ανθρωποκεντρική μου αντίληψη, και να εκτιμήσω τη θέση των ζώων στη ζωή μας . Όσο ο καιρός περνούσε, το ενδιαφέρον μου για μελέτη επικεντρώθηκε στο ηθικό πλαίσιο απέναντι στα ζώα, επηρεάζοντας ταυτόχρονα και γενικότερα τις απόψεις μου πάνω στα ζητήματα αυτά. Αποδέχθηκα ιδέες που αγνοούσα και θεωρούσα παράλογες μέχρι τότε, καθώς υποβάθμιζα την ύπαρξη και σημασία τους. Έμαθα να σέβομαι την αξία της ζωής χωρίς να λαμβάνω υπόψη το κριτήριο της νοημοσύνης και να αναγνωρίζω την ύπαρξη των δικαιωμάτων τους. Ο Ρεξ μου έμαθε να δίνω χωρίς να ζητάω. Από την δική μου συνέπεια εξαρτιόταν το επίπεδο ζωής του.
 Έφτασε 8 μηνών και ζούσε ακόμη στο χωριό ο Ρεξ. Η ιδέα της μετακίνησης όμως στην πόλη ωρίμαζε σιγά-σιγά. Η μητέρα μου είχε συγκινηθεί από την αφοσίωση που έδειχνα και την συνέπεια στις Κυριακάτικες συναντήσεις μας. Η συμπάθεια που της έδειξε ο Ρεξ στις  επισκέψεις της στο χωριό, συνέβαλε στο να αρχίσει να εδραιώνεται η σκέψη της συμβίωσης  στο μυαλό της. Το σπαρακτικό κλάμα του Ρεξ σε μία μας αναχώρηση ήταν η αφορμή για την λήψη της απόφασης. Μου την ανακοίνωσε η μητέρα μου μια μέρα, που γύρισα κουρασμένος από το καθιερωμένο κυριακάτικό ταξίδι. Αυτό ήταν. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ρεξ ήρθε σπίτι. Αυτήν την στιγμή, ενάμιση χρόνο μετά, είναι δίπλα μου με την γλώσσα έξω. Νομίζω πως είναι χαρούμενος.

Ζαφείρης Κωνσταντινίδης