Τον δημιουργό εμπιστεύτηκαν οι οικογένειες εκείνες που επιλέγουν να ζουν με διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους στις κοινότητές τους στη Σάντα Κρουζ της Βολιβίας.
Ο φωτογράφος είχε ενημερωθεί για τους Μενονίτες σε ένα ταξίδι με ένα φίλο του στη Νότια Αμερική. Κάποιοι από την οικογένεια έχουν ενσωματώσει στη ζωή τους την τεχνολογία αλλά εκείνοι τους οποίους επισκέφτηκε ο Cirera ζουν σαν να ζούσαν τον προηγούμενο αιώνα.

O Cirera προκειμένου να μάθει περισσότερα για τον τρόπο ζωής τους, έζησε μερικούς μήνες μαζί τους. Όπως ο ίδιος εξήγησε: «Αυτό που με σόκαρε ήταν πως δεν είχαν καθόλου παιχνίδια ή χόμπι για να περνούν το χρόνο τους». «Εκτός από την εκκλησία κι ένα κατάστημα δεν υπάρχουν χώροι κοινωνικής συναναστροφής, ούτε καφέ ή εστιατόρια, ούτε γήπεδα, πλατείες ή κήποι. Η ζωή περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά και τη φροντίδα της οικογένειας».

Ο Cirera επικοινωνούσε πρώτα με τον πατέρα της κάθε οικογένειας, ο οποίος μιλούσε ισπανικά για να πάρει το «οκ» για τη φωτογράφιση. Στη συνέχεια ρωτούσε τα μέλη της οικογένειας- στα οποία απαγορεύεται να βγάλουν φωτογραφίες- αν μπορεί να τους απαθανατίσει.

Οι Μενονίτες έφτασαν στη Βολιβία τη δεκαετία του ’50, προερχόμενοι από τον Καναδά, το Μεξικό και το Μπελίζ όπου ο τρόπος ζωής του απειλείτο. Σήμερα στη Βολιβία ζουν περισσότεροι από 50.000 Μενονίτες- ή Μενόνος όπως λέγονται εδώ- παρότι είναι δύσκολο να μιλήσουμε με ακριβείς αριθμούς καθώς πολλοί ζουν χωρίς να έχουν εγγραφεί στα μητρώα ή με ξένα διαβατήρια. Ζουν όπως ζούσαν οι πρόγονοί τους, χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, εξαιρετικά απομονωμένοι από την τοπική κοινότητα.