Ακόμα και ο «Ριζοσπάστης» χαιρέτιζε γενναιόδωρα τότε, την ελπιδοφόρα πολιτική «Αλλαγή», ένα σύνθημα που, ανάμεσα στα πολλά, απαλλοτρίωσε εκείνο το ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ (σ.σ: πολύ περισσότερο «αριστερό» για τα γούστα του χλιαρού σήμερα ΣΥΡΙΖΑ…) από το ΚΚΕ, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, υποσχόταν πάνω στη μέθη της νίκης του, στον ιστορικό ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, Χαρίλαο Φλωράκη, που ακόμα άχνιζαν τα ρούχα του από την "παρανομία"- χωρίς ποτέ βέβαια να τηρήσει τη δέσμευσή του- «το πρωί της Δευτέρας Χαρίλαε, θα σου τηλεφωνήσω για να σχηματίσουμε το πρώτο αριστερό υπουργικό συμβούλιο»…

Το ΠΑΣΟΚ, είναι αλήθεια- επειδή αυτά ήσαν ώριμα αιτήματα σε μια κουρασμένη από τη βία της αναχρονιστικής Δεξιάς, κοινωνία- ευτύχησε να αποκαταστήσει πολυετείς ιστορικές αδικίες φέρνοντας στο προσκήνιο κοινωνικές τάξεις που στα μετεμφυλιακά ερέβη, ήταν αποκλεισμένες εξαιτίας του μένους των νικητών και «βράζανε» αμίλητες, μέσα στο αίμα και στην ηθική αίγλη που προξενεί η βαρειά κι ασήκωτη βαναυσότητα.

Το συνόψισε μοναδικά ένας γερο-  ναυτικός και το είδα με τα μάτια μου, στο βιβλίο συλλυπητηρίων που είχε ανοίξει για τον θάνατο του Ανδρέα, με τα συγκλονιστικά λόγια: «Σ΄ ευχαριστώ Καπετάνιε! Γιατί ύψωσες τους ταπεινούς από την σκόνη…».

Πολύ πριν επικρατήσει η απωθητική νοοτροπία της αρπαχτής, της ενοχικής ρητορείας του "δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε", των άκαρπων επιδοτήσεων και των "πολιτιστικών κέντρων"  κι αφότου οι πλαστικές σημαίες δεν έδιναν πια μεροκάματο, το ΠΑΣΟΚ, για να είμαστε δίκαιοι, άφησε κάποιο έργο στην Ύπαιθρο και στα αστικά κέντρα και τόνωσε την αξιοπρέπεια των καταφρονεμένων. Απλώς στη συνέχεια και μάλλον αναπάντεχα νωρίτερα από όσο θα περίμενε κανείς, παραδόθηκε στα θέλγητρα της εξουσίας κι έχασε την μοναδική ευκαιρία να αλλάξει τη χώρα, περνώντας στο τέλος τον κόσμο από το ταμείο. Ένα νεύμα αν έκανε ο Ανδρέας, θα φουντάριζαν τότε οι άνθρωποι στο κενό.  Τους έδωσε αντ΄ αυτού, δανεικά λεφτά, προβλέποντας την ίδια ώρα ότι το χρέος θα γονατίσει τη χώρα...

Διχάστηκαν μετά οι Έλληνες από την αντιπαραγωγική αναμέτρηση του «φωτός με το σκότος» που καθιέρωσε ο θηριώδης δικομματισμός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εκτίσαμε όλοι μαζί την ποινή μας στο ψεύδος και τη βόλεψη, όπου χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βγήκανε στην αποστρατεία μόλις στα 45 τους και με απίστευτα εφάπαξ και χάσαμε την ευκαιρία να γίνουμε «κανονική χώρα» και, στο μεταξύ, χάλασε κι η ψυχή μας, μέσα στο ζόφο της αμέριμνης κατανάλωσης που δεν άφησε τίποτε όρθιο και διαμόρφωσε ένα αναιδές ήθος, όπου στη ζωή τα πάντα έρχονται εύκολα, αρκεί να έχει κανείς τις σωστές άκρες. 

Στις στάχτες αυτές, χοντρικά, τριγυρνάμε μοναχικοί σαν επικηρυγμένοι και με απόγνωση σήμερα. Μοιράστηκε το χρήμα σε λίγους κι οι πολλοί, νήπια στην εξώπορτα της Ιστορίας, σκιαγραφούν τώρα κύκλους στην κόλαση, χωρίς καινούργιους Θεούς και δίχως αυτογνωσία, που θα μας επέτρεπε να βγούμε έξω από αυτήν την παθολογία, μπας και κάνουμε ξανά τη ζωή μας ένα γόνιμο και φιλόξενο έδαφος.

Γιώργος Χατζηδημητρίου