Αφύλακτοι ζούμε όθεν στην διάβαση του χρόνου. Εξόριστοι σε μικρές ουτοπίες. Μαγευόμαστε απ΄ τα μάτια του Θεού καμιά φορά. Κι ύστερα αυτός για να μας εκδικηθεί, επειδή τον πλησιάσαμε τόσο κοντά, μας χαλάει μέσα στο φως του.

Όλα θαμπά και γραφικά και μετρίως αδιάφορα.

Γι΄ αυτό, εμείς οι προνοητικοί, τοκίζουμε την απελπισία μας σε αόριστα βάσανα, μπας και αυτή η αβάσταχτη κοινοτοπία μεταποιηθεί σε κάτι περισσότερο γνώριμο και να γίνει ο σαρκασμός τρυφερότητα. Αλλά, ούτε κι αυτό συνήθως προκύπτει. 

Θα το ξέραμε πρώτοι εμείς αν υπήρχε κάποια σχετική οικειότητα, κυρίως επειδή δεν τα πάμε καθόλου καλά με τον χρόνο. Κι αυτό μάταιο...

Αλλά, στο φινάλε των νυχτερινών παροξυσμών μας, μας μένει μονάχα η καρικατούρα μας, την ώρα που θαυμάζει σαν παιδί, αυτόν τον εξαντλημένο κόσμο. Εξακολουθούμε βέβαια, να περιμένουμε εκπλήξεις. Με μόνη βεβαιότητα, το Τίποτε. Μέσα στην μονοτονία του βίου, στήνουμε τα δικά μας ξεφαντώματα. Και προσευχόμαστε όπως όλοι οι προδότες κρυφά, έξω από τις Εκκλησιές, αφού δεν πάνε καλά τα δικά μας πράματα, να ρίξει τουλάχιστον απάνω μας την δυσφορία του ο Πανάγαθος Θεός και να΄ χει καλά αυτούς που αγαπάμε και το δικό μας αίμα. Αποσυνάγωγοι σου λέει ο άλλος. Ε, ναι, αλλά, δεν είμεθα και τίποτε λεπταίσθητοι...