Η Αριστερά δεν υπερασπίζεται ηθικές αξίες. Όσο κι αν μεγάλο μέρος της, έβγαλε το πολιτικό της μεροκάματο χτίζοντας σε αυτό. Η ιστορία αυτή είναι καιρός να τελειώνει.

Αξίες υπερασπίζεται κάθε ευσυνείδητος άνθρωπος που περπατάει με φροντίδα πάνω σε αυτόν τον αβέβαιο κόσμο και δεν ανέχεται την δεδομένη τάξη των πραγμάτων και πλησιάζει με έγνοια τον διπλανό. Δεν είναι προνόμιο της Αριστεράς αυτό…

Η Αριστερά υπερασπίζεται και προτείνει- αν μπορεί, εδώ που φτάσαμε…- Προγραμματικές Αρχές και θεμελιώδη Αστικά Δικαιώματα.

Ένα κόσμο Δικαιοσύνης, όπου η εργασία, για παράδειγμα, που μας καταξίωνε παληά στα μάτια των δικών μας και των φίλων, θα είναι αυτονόητη και τα παιδιά μας ή τα παιδιά των άλλων, δεν θα ξενητεύονται, ούτε και θα συνωστίζονται σαν τους ανθρακωρύχους για μια θέση στα καταναγκαστικά έργα της μισθωτής εργασίας.

Δεν οχυρώνεται πίσω από τις αδιάφορες στους καιρούς μας επικλήσεις του παλαιού αίματος, (όσο και αν δεν μπορεί η Ιστορία να παραγραφεί!) ούτε και σε μια πληκτική αυτοαναφορικότητα που αφήνει ασυγκίνητους τους απλούς ανθρώπους.

Τι κάνουμε λοιπόν; Η απάντηση δίνεται από τα ακροδεξιά του πολιτικού φάσματος…

Έχει στομώσει η κουρασμένη Αριστερά. Και κινείται σε μια απωθητική συμμετρία που ορίζεται από θρύλους και παλαιές δοξασίες

Αριστερά που δεν φλέγεται με το σύστημα των Τραπεζών και δεν έχει πρόταση απέναντι στην φιλελεύθερη επέλαση, δεν υπάρχει! Και δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει.

Μπορεί βέβαια, αν διαθέτει τραπεζικές καταθέσεις σαν της κυρίας Φωτίου στο εξωτερικό ή την ασθενή μνήμη του κυρίου Σταθάκη όταν συμπληρώνει τις φορολογικές του δηλώσεις, να περιφέρει την πλήξη της στην δημόσια σφαίρα και να συνιστά ξεδιάντροπα να τη βγάλουμε με γεμιστά.

Όμως δεν είναι αυτό το "πράγμα" η Αριστερά της επιλογής μας.

Έχει στομώσει η κουρασμένη Αριστερά. Και κινείται σε μια απωθητική συμμετρία που ορίζεται από θρύλους και παλαιές δοξασίες και από μια χιλιαστική πίστη, αφετέρου, ότι «το άδικο δεν μπορεί να κρατήσει»…

Ο προγραμματικός της λόγος έχει μείνει απογοητευτικά στάσιμος. Και την ώρα που η κοινωνική δυσαρέσκεια σαρώνει, αδυνατεί να την εκφράσει. Γιατί ο ακτιβισμός, πρέπει να συμπληρώνεται από ελπιδοφόρες προτάσεις. Όχι διαχειριστικές διεξόδους εντός ορίων. Γι΄ αυτό και δεν την προτιμούν, παρά τους συγκινητικούς αγώνες της, οι κολασμένοι αυτού του κόσμου. 

Μας έκανε μεγάλο καλό από αυτήν την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ. Συμβάλλει στην πολιτική μας ενηλικίωση, ώστε να δούμε λίγο πιο καθαρά ότι, δεν έχει τόση σημασία τι δηλώνεις πως είσαι όταν λες κάτι, αλλά τι πραγματικά προτείνεις και πως το υπερασπίζεσαι με τη ζωή σου την ίδια.

Με ρεαλισμό και καλή ανάγνωση της πραγματικότητας.

Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στις λεπταίσθητες ψυχές. Για να μην ντρεπόμαστε εμείς οι Κομμουνιστές να λέμε στις μέρες μας το όνομά μας.

- Γιώργος Χατζηδημητρίου