O Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέθανε και μαζί του μία ολόκληρη εποχή. Μία εποχή που αν μη τι άλλο πρόσφερε μία σειρά ηγετών με τους οποίους είτε συμφωνούσαμε είτε διαφωνούσαμε παθιασμένα . είχαν τσαγανό , ήταν ξεκάθαροι έως εμμονικοί με το τι ήθελαν και πώς να το πετύχουν, γι’ αυτό άλλωστε και τα πάθη που άναψαν που τους συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Κάποιοι λένε πως ήταν ο τελευταίος μεγάλος Πρωθυπουργός μετά τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου . Ίσως γιατί είχε δει την καταστροφή να έρχεται , ίσως γιατί είχε επιχειρήσει να εφαρμόσει στην εποχή του αυτά που τώρα μας επιβάλλονται ως μέτρα σωτηρίας. Ίσως αν είχαν γίνει κάποιες από τις σοβαρές μεταρρυθμίσεις από τότε θα είχαμε αναστείλει την κατηφόρα και δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε.

Το ίδιο ισχύει και για τον κύριο Σημίτη , που δείλιασε στο ασφαλιστικό Γιαννίτση ή την ανέχθηκε την διαφθορά που καλά κρατούσε από τους πρωτοκλασάτους του.

Φυσικά το ίδια ισχύουν και για τους ολίγιστους Κώστα Καραμανλή που προτιμούσε να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί με απογραφές και άλλες τραγικές αστειότητες. «Άστο για αργότερα» δεν είχε πει στον Αλογοσκούφη;

Τα ίδια ισχύουν για τον ΓΑΠ , που υποσχόταν πως θα μας κάνει Δανία του Νότου, έβλεπε στο όνειρό του σεντούκια γεμάτα θησαυρούς αλλά για να μην τον αδικούμε άφησε κι ένα θετικό αποτύπωμα με τη Διαύγεια και τον Καλλικράτη.

Τα ίδια και για τον Σαμαρά.. το πολιτικό βεληνεκές του οποίου φάνηκε με το που επέστρεψε στην ΝΔ, υπουργοποιήθηκε και το πρώτο μέτρο που πήρε ήταν να μεταφέρει την εποπτεία του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα από την Εφορία Αρχαιοτήτων Αρκαδίας στην Εφορία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας…, ενώ ως Πρωθυπουργός από τα πρώτα του μελήματα ήταν να «εκτελέσει» τον Νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία, που είχε ψηφιστεί από σύσσωμη τη Βουλή και αν μη τι άλλο με τα κουτσά στραβά έβαζε μία τάξη. Για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Τα ζούμε άλλωστε.

Τα ίδια ισχύουν και για τον σημερινό Πρωθυπουργό , κ.Τσίπρα, που πέρα από τους τραγικούς έως και εγκληματικούς χειρισμούς της Κυβέρνησης του τόσο στην πρώτη θητεία όσο και στη δεύτερη, όχι μόνο δεν κατάφερε να απεγκλωβίσει την χώρα από τα μνημόνια και την Επιτροπεία, όχι μόνο διέλυσε ότι είχε απομείνει στον κοινωνικό ιστό, αλλά με νταούλια και ζουρνάδες την υποθήκευσε τουλάχιστον για 40 χρόνια ακόμη με το πρόσχημα του διακανονισμού του χρέους. Όσο για το ποιόν των επιλογών του, δεν χρειάζεται να πούμε πως οπουδήποτε στον κόσμο αν θλιβεροί Υπουργοί της οποιασδήποτε Κυβέρνησης έλεγαν « Λάθος ανθρώπους σκότωσε η 17 Νοέμβρη» η « Προδότη Παπαδήμο», η « Γκεσταπίτες, προδότες μενουευρωπήδες»… θα είχαν φύγει νύχτα… περιφρονημένοι στο πυρ το εξώτερο. Αλλά ποιος τολμά.

Όπως γράψαμε στην αρχή.. με τον εκλιπόντα Κωσταντίνο Μητσοτάκη τελειώνει η εποχή που οι Πρωθυπουργοί ανεξαρτήτως αρετών ή ελαττωμάτων, τουλάχιστον είχαν πολιτικό θάρρος και τσαγανό. Τότε που οι πολιτικές μάχες δίνονταν στο Κοινοβούλιο, και όχι στα τηλεπαράθυρα και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με χλευασμούς, λίβελους και ύβρεις. Τότε που τα Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών, τουλάχιστον για εθνικά ζητήματα λειτουργούσαν ενώ σήμερα η ελληνική οικονομία που μπαίνει στο δέκατο χρόνο βαθύτατης κρίσης , η διαχείριση του χρέους, η από κοινού αντιμετώπιση των δανειστών, η χάραξη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής, είναι θέματα μηδαμινά προκειμένου να μονιάσουν οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί, παραμερίζοντας τις διαφορές και με γνώμονα αυτά που τους ενώνουν να κάτσουν όλοι μαζί να δουν τι και πως θα κάνουν για να ορθοποδήσει και βρει το βηματισμό της η χώρα προκειμένου να βγει από τα αδιέξοδα και σωθεί.

Γιατί δυστυχώς τα γιγαντιαία προβλήματα που μας συνθλίβουν ως χώρα και ως κοινωνία σήμερα καλούνται να τα διαχειριστούν ανούσιοι πολιτικάντηδες της συμφοράς που δεν μπορούν καν να διαχειριστούν από κοινού το αυγό του φιδιού που εκκολάπτουν «Χρυσαυγίτες» και «Φιλλιπάκηδες».

- Τάκης Λαϊνάς