Ξεκινάμε τη στήλη με το old time classic “Africa” των Toto. Τραγούδι του 1982 από τον τέταρτο δίσκο τους, το οποίο παραλίγο να μη μπει. Το διέσωσε με την επιμονή του «ένας τύπος ονόματι Al Keller από το CBS», όπως αποκάλυψαν αργότερα ο κιθαρίστας Steve Lukather και ο τραγουδιστής Bobby Kimball. Ο Lukather πρόσθεσε: «Νόμιζα ότι ήταν το χειρότερο τραγούδι στο άλμπουμ. Δεν ταίριαζε, οι στίχοι δεν έβγαζαν κανένα νόημα και ορκίστηκα ότι αν γινόταν δίσκος με επιτυχία, θα έτρεχα γυμνός στη Hollywood Boulevard! Τόσο καλός είμαι στο να διαλέγω singles! Τώρα το αγαπώ το τραγούδι, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, εκείνη την εποχή πίστευα ότι ήταν πραγματικά το πιο περίεργο τραγούδι του άλμπουμ. Παραλίγο να μην μπει στο δίσκο και έγινε #1 single παγκοσμίως και ακόμα και σήμερα παίζεται παντού».

Όλα ξεκίνησαν από ένα ντοκιμαντέρ. Ένα βράδυ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 που βρήκε τον πληκτρά των Toto, David Paich, μπροστά από την τηλεόραση να παρακολουθεί μια εκπομπή αφιερωμένη στον πόνο των ανθρώπων στην Αφρική. «Με συγκίνησε και ταυτόχρονα με τρόμαξε. Οι εικόνες δεν έβγαιναν από το μυαλό μου. Προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ένιωθα αν ήμουν εκεί και τι θα έκανα».

Η αρχική σύλληψη σε μουσική και στίχους έγινε από τον Paich και γράφτηκε σε συνεργασία με τον ντράμερ Jeff Porcaro. Αμφότεροι δεν είχαν βρεθεί μέχρι τότε στην Αφρική.  «Ένα λευκό αγόρι (σ.σ ο D. Paich) προσπαθεί να γράψει ένα τραγούδι για την Αφρική, αλλά αφού δεν έχει πάει ποτέ εκεί, μπορεί να πει μόνο ό,τι έχει δει στην τηλεόραση ή θυμάται στο παρελθόν», θα εξηγούσε ο Porcaro. O Paich βασίστηκε επίσης για τις περιγραφές των τοπίων σε ένα άρθρο του National Geographic.

Οι στίχοι δεν αφηγούνται ένα προσωπικό ρομάντζο, αλλά την αγάπη ενός ανθρώπου για την Αφρική. Ταυτόχρονα ωστόσο περιέχουν ορισμένους προβληματισμούς που απασχολούσαν τον Paich σε σχέση με τη δική του καθημερινότητα: "I seek to cure what's deep inside, frightened of this thing that I've become".

Σε μια συνέντευξή του στο Songfacts ανέφερε σχετικά: «Υπάρχει μια μικρή μεταφορά εδώ. Επειδή ήμουν στην ηλικία που ήμουν (σ.σ περίπου 26 ετών), τόσο απορροφημένος στη δουλειά μου, 24 ώρες το 24ωρο, που μερικές φορές ένιωθα ότι γινόμουν απλά ένα θύμα της δουλειάς μου».

Πέρα από τις πρωτιές που κατέγραψε και τα εκατομμύρια δίσκων που πουλήθηκαν, το Africa διατηρεί ακόμη τη θέση του στις σημερινές playlist, γιατί είναι όπως λένε οι λάτρεις του «μια κορυφαία ’80s μελωδία. Είναι τόσο χαρακτηριστικό της εποχής του που γίνεται διαχρονικό. Υπάρχει μια γνήσια νοσταλγία από τους μεγαλύτερους που μεταφέρεται και στους νεότερους. Έχει αυτό το δέσιμο με την παιδική ηλικία που μας κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς».