Πολύ πριν υπάρξει η επανάσταση του Αρσέν Βενγκέρ και αρκετά χρόνια μακριά από τη χρυσή δεκαετία του '30 με τον Χέρμπερτ Τσάπμαν αρχικά στο τιμόνι, όταν η ομάδα είχε κατακτήσει τα πέντε από τα επτά της τότε πρωταθλήματα, οι κανονιέρηδες δεν έδειχναν ικανοί να πρωταγωνιστήσουν.

Είχαν να κατακτήσουν το πρωτάθλημα δεκαεπτά χρόνια κι η αμέσως προηγούμενη σεζόν τους έβρισκε να τερματίζουν στη 12η θέση, 24 βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Έβερτον. Σημειώνεται ότι η διαφορά των δύο ομάδων με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς τότε η νίκη αντιστοιχούσε σε μόλις δύο βαθμούς.

Αντιθέτως πιο επικίνδυνη ομάδα του Λονδίνου θεωρούταν τότε η Τσέλσι, η οποία είχε κατακτήσει για πρώτη φορά το Κύπελλο Αγγλίας το 1970 (επικράτησε της Λιντς σε διπλούς αγώνες) κι είχε τερματίσει τρίτη.

Το 1970 οι μεταγραφές ήταν περιορισμένες για τις περισσότερες ομάδες. Οι σύλλογοι βασίζονταν κυρίως στις ακαδημίες τους. Η Άρσεναλ δεν αποτέλεσε την εξαίρεση. Η ακριβότερη αγορά της ήταν ο Πίτερ Μαρινέλο με 100.000 λίρες από τη σκωτσέζικη Χιμπέρνιαν. Σε αντίθεση όμως με τις προσδοκίες ο Μαρινέλο δεν εξελίχθηκε στον νέο Τζορτζ Μπεστ.

Ήταν η δεύτερη μεγάλη μεταγραφή που δεν είχε αποδώσει τα αναμενόμενα μετά τον Μπόμπι Γκουλντ, τον οποίο είχε αποκτήσει η ομάδα του Βόρειου Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1968 από την Κόβεντρι για 90.000 λίρες. Ο Γκουλντ υπήρξε φιλότιμος κι εργατικός παίκτης, αλλά δεν συνέβαλε καθόλου στον θρίαμβο του συλλόγου στο Κύπελλο Εκθέσεων, το ένα από τα δύο μόλις ευρωπαϊκά τρόπαια που κατέχει η Άρσεναλ (επικράτησε της Άντερλεχτ σε διπλούς αγώνες το 1970, αντισταθμίζοντας έτσι τις εντυπώσεις για την ασταθή εγχώρια πορεία της).

Συνδυασμός ταλέντου κι εμπειρίας

Η Άρσεναλ είχε καταφέρει αφενός να δημιουργήσει ένα αξιόλογο πυρήνα νέων παικτών, οι είχαν αποφοιτήσει πριν το 1970 και αποτέλεσαν στη συνέχεια τη ραχοκοκαλιά της ομάδας στην ιστορική της σεζόν. Οι Ρέι Κένεντι (26 γκολ εκείνη τη χρονιά σε όλες τις διοργανώσεις), Τσάρλι Τζωρτζ, Πατ Ράις, Πίτερ Σίμπσον, Πίτερ Στόρι, Τζον Ράντφορντ και Έντι Κέλι ήταν παίκτες που προήλθαν από τα σπλάχνα του συλλόγου. Αρκετοί είχαν ενταχθεί στους κανονιέρηδες χάρη στον έγκαιρο εντοπισμό τους από το ισχυρό δίκτυο σκάουτινγκ που διέθετε η ομάδα. Ο Ράις ήταν από τη Βόρεια Ιρλανδία, ο Ράντφορντ ήταν από το Γιορκσάιρ, ο Κέλι ήταν Σκωτσέζος και ο Σίμπσον ήταν από το Νόρφολκ. Ο Κένεντι καταγόταν από τη βορειοανατολική Αγγλία, όπως και ένα πιο καθιερωμένο μέλος της ομάδας της Άρσεναλ, ο Τζορτζ Άρμστρονγκ.

Οι κανονιέρηδες φρόντισαν επίσης να ενισχυθούν με τους Μπομπ Γουίλσον, Μπομπ ΜακΝαμπ, Φρανκ ΜακΚλίντον και Τζωρτζ Γκράχαμ. Ο τελευταίος έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ομάδας και να συνδεθεί με σημαντικές επιτυχίες της. Πρώτα ως παίκτης, καταγράφοντας συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις 308 εμφανίσεις και 79 γκολ και στη συνέχεια ως προπονητής οδήγησε την ομάδα του σε οκτώ τίτλους, εκ των οποίων ο ένας ήταν το θρυλικό δέκατο πρωτάθλημα της περιόδους 90/91, το οποίο κέρδισε επικρατώντας της Λίβερπουλ στον τελευταίο αγώνα μέσα στο Άνφιλντ.

Boring Άρσεναλ, αλλά νικήτρια

Η επιτυχία ωστόσο της Άρσεναλ το 1970-71 βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο προπονητικό της δίδυμο, τον παντελώς άπειρο χεντ κόουτς Μπέρτραμ Μι και τον βοηθό του Ντον Χάου. Η ομάδα δεν έθελγε με την εικόνα της, ωστόσο αποδείκνυε σε κάθε παιχνίδι πως είχε καταφέρει να χτίσει ισχυρό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό πως η Άρσεναλ κέρδισε 14 παιχνίδια με διαφορά ενός γκολ, συμπεριλαμβανομένων 10 νικών με 1-0.  Η άμυνα της ήταν τόσο αποτελεσματική, που κατάφερε να κρατήσει τις αντίπαλες ομάδες στο μηδέν σε 25 παιχνίδια.

Γενικά για τις ομάδες του Λονδίνου εκείνη η χρονιά πήγε καλά, καθώς όλοι πήραν από κάτι. Η Άρσεναλ κατέκτησε το πρώτο της νταμπλ, η Τότεναμ πανηγύρισε το πρώτο της Λιγκ Καπ και η Τσέλσι κατόρθωσε να κερδίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό της Αθήνας για το παρθενικό της Κύπελο Κυπελλούχων.

Από την απόλυτη επιτυχία, μια ανάσα μακριά από τον υποβιβασμό

Η επιτυχία της Άρσεναλ δεν υπήρξε αμελητέα και από οικονομική άποψη. Η ομάδα της κόστιζε πολύ λιγότερο από προηγούμενες πρωταθλήτριες, όπως η Τότεναμ (1961), η Λίβερπουλ (1966) και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1967). Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να κατακτήσουν οι Gunners άλλο τρόπαιο και μόνο ένα μέλος της ομάδας του νταμπλ, ο Πατ Ράις, εξακολουθούσε να φορά τη φανέλα της ομάδας.

Η Άρσεναλ του πρώτου ντάμπλ, με τη νίκη στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στη Λίβερπουλ (2-1), άρχισε να διαλύεται το 1972, όταν ο Τζορτζ Γκράχαμ μετακόμισε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να συνεργαστεί με τον Τόμι Ντόχερτι, το παλιό του αφεντικό στην Τσέλσι. Δύο ακόμη παίκτες ο Κένεντι και ο Τζορτζ είχαν πουληθεί μέχρι το 1975 στη Λίβερπουλ και τη Ντέρμπι Κάουντι αντίστοιχα και ο Ράντφορντ πήγε στη Γουέστ Χαμ το 1976. Η Άρσεναλ τερμάτισε στην πέμπτη θέση την περίοδο 1971-72. Κι από την κατάκτηση των δύο τίτλων κατρακύλησε στην 17η θέση το 1976. Θα επανερχόταν ξανά ωστόσο σε τροχιά κορυφής, κάποια χρόνια αργότερα, στηριζόμενη και πάλι σε μια φουρνιά νεαρών παικτών, συνήθεια που συνεχίζει να διατηρεί ακόμη και σήμερα, αν αναλογιστούμε τόσο τη θητεία Βενγκέρ όσο και το γεγονός ότι ο καλύτερος παίκτης της τωρινής προσπάθειας να επανέλθει στα πράγματα είναι ο Μπουκάγιο Σάκα.