Με την απόφαση της να παρέμβει η Ιρλανδία αυξάνει περαιτέρω τη διεθνή πίεση προς την κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου να αναστείλει την καταστροφική της επίθεση στη Γάζα και να τερματίσει τους αυστηρούς περιορισμούς στην επισιτιστική βοήθεια.

Σε ομιλία του την Τετάρτη, ο Ιρλανδός υπουργός Εξωτερικών Micheál Martin επιδίωξε πάντως να κρατήσει ίσες αποστάσεις από τη βία, τονίζοντας ότι τόσο η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ όσο και ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα «αντιπροσωπεύουν την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε μαζική κλίμακα».

Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο από τη Νότια Αφρική, και με μια πρώτη του απόφαση τον Ιανουάριο, το δικαστήριο διέταξε το Ισραήλ να «λάβει όλα τα μέτρα που έχει στη διάθεσή του» για να αποτρέψει πράξεις γενοκτονίας στη Γάζα, αποφεύγοντας ωστόσο να το κατηγορήσει ευθέως για γενοκτονία.

Σε μια πιο δυναμική αντίδραση, η Ιρλανδία αναμένεται σύμφωνα με δημοσιεύματα να συμπεριλάβει στην παρέμβασή της το επιχείρημα ότι ο αποκλεισμός της επισιτιστικής βοήθειας προς τη Γάζα από το Ισραήλ θα μπορούσε να θεωρηθεί πράξη γενοκτονίας.

«Βλέπουμε την ιστορία μας στα μάτια τους»

Η θέση της Ιρλανδίας σχετικά με τη σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς την έχει καταστήσει εξαίρεση μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Μόλις προχτές για παράδειγμα έγινε δέκτης αποδοκιμασιών στον Καναδά ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τη στάση της Ελλάδας.

 Η Zoë Lawlor, η οποία ηγείται της Ιρλανδικής Εκστρατείας Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη (IPSC), δήλωσε ότι στη δική τους χώρα αντίθετα, και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, υπάρχει «βαθιά ενσυναίσθηση και συμπάθεια στον παλαιστινιακό λαό».

Η αλληλεγγύη γεννιέται σε μεγάλο βαθμό από την κοινή δυσάρεστη εμπειρία της κατοχής. Ως γνωστόν η Ιρλανδία βρισκόταν υπό αγγλική και στη συνέχεια βρετανική κυριαρχία για περισσότερα από 800 χρόνια, αφού οι αγγλονορμανδοί εισβολείς κατέλαβαν τεράστιες εκτάσεις γης από τους ιθαγενείς Ιρλανδούς τον 12ο αιώνα.

«Η Ιρλανδία ήταν η παλαιότερη αποικία της Βρετανίας», δήλωσε η Jane Ohlmeyer, καθηγήτρια ιστορίας στο Trinity College του Δουβλίνου.

«Όπως και η Παλαιστίνη, η Ιρλανδία είχε άμεση και διαρκή εμπειρία του ιμπεριαλισμού σε βάρος της», είπε. Αυτή η «κοινή αποικιακή εμπειρία» μεταξύ Ιρλανδών και Παλαιστινίων «έχει αναμφίβολα διαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι από την Ιρλανδία ασχολούνται με τις μετα-αποικιακές συγκρούσεις».

«Οι ηγέτες με ρωτούν συχνά γιατί οι Ιρλανδοί έχουν τόση ενσυναίσθηση για τον παλαιστινιακό λαό. Και η απάντηση είναι απλή: Βλέπουμε την ιστορία μας στα μάτια τους», εξήγησε ο Leo Varadkar, πρώην πια πρωθυπουργός της Ιρλανδίας ο οποίος παραιτήθηκε πρόσφατα. «Μια ιστορία εκτοπισμού, απαλλοτρίωσης, αμφισβήτησης ή άρνησης της εθνικής ταυτότητας, αναγκαστικής μετανάστευσης, διακρίσεων και τώρα πείνας», συμπλήρωσε.

Ο Jilan Wahba Abdalmajid, ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Ιρλανδία, λέει ότι η ιρλανδική υποστήριξη προέρχεται από ένα παρελθόν κοινών εμπειριών.

Οι Ιρλανδοί ξέρουν ακριβώς «τι σημαίνει κατοχή, αποικισμός, καταπίεση, απαλλοτρίωση», δήλωσε στο CNN. Οι Ιρλανδοί «ξέρουν πώς αισθάνονται οι Παλαιστίνιοι τώρα που φτάνουμε σε αυτόν τον βαθμό πείνας».

ΜΚΟ και κορυφαίοι διεθνείς αξιωματούχοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν προειδοποιήσει ότι οι περιορισμοί του Ισραήλ στην είσοδο της επισιτιστικής βοήθειας θα οδηγήσουν τη Γάζα σε λιμό. Αυτόν τον μήνα, ο επικεφαλής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Φόλκερ Τερκ, δήλωσε ότι η πρακτική αυτή μπορεί να ισοδυναμεί με τη χρήση της πείνας ως όπλο πολέμου.

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες ανάκτησης της κυριαρχίας της, τόσο βίαιες όσο και ειρηνικές, η Ιρλανδία διχοτομήθηκε από τους Βρετανούς το 1921. Μέρος της επαρχίας του Ούλστερ στο βόρειο τμήμα του νησιού παρέμεινε στο Ηνωμένο Βασίλειο ως Βόρεια Ιρλανδία. Η υπόλοιπη επικράτεια αποχώρησε από την ένωση ένα χρόνο αργότερα και έγινε γνωστή ως Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος και αργότερα ως Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Ο Ohlmeyer υποστηρίζει ότι η Ιρλανδία «παρείχε το πρότυπο για τη διχοτόμηση» στην ιστορική Παλαιστίνη το 1948.

Και οι δύο διχοτομήσεις δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό με θρησκευτικά κριτήρια. Το Ulster προσδιορίστηκε ως ένα «προτεσταντικό κράτος για έναν προτεσταντικό λαό» μετά την ίδρυσή του το 1921. Το 1917, η βρετανική κυβέρνηση διακήρυξε ότι θα έπρεπε να υπάρξει «μια εθνική πατρίδα για τον εβραϊκό λαό» εντός της ιστορικής Παλαιστίνης. Τα Ηνωμένα Έθνη παρουσίασαν ένα σχέδιο το 1947 για τον διαχωρισμό της γης μεταξύ Αράβων και Εβραίων, το οποίο οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν.

Δεκαετίες αργότερα, ήταν η ισραηλινή κατοχή του υπολοίπου εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης, από το 1967 και μετά, που «εδραίωσε την ιρλανδική πολιτική και λαϊκή γνώμη πίσω από την παλαιστινιακή υπόθεση», δήλωσε ο συγγραφέας και ιστορικός Seán Gannon στο CNN.

Κατά τη διάρκεια 30 χρόνων θρησκευτικής βίας στη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά και μετά, ο αγώνας των Παλαιστινίων για απελευθέρωση αντιμετωπίστηκε από τους κατοίκους της μέσα από το πρίσμα της δικής τους σύγκρουσης. Οι ρεπουμπλικάνοι Ιρλανδοί εθνικιστές, που έκαναν εκστρατεία για την απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο, είχαν συμπάθεια τους Παλαιστίνιους. Αντίθετα οι Βρετανοί νομιμόφρονες και ενωτικοί στη Βόρεια Ιρλανδία τάσσονταν συνήθως με το μέρος του Ισραήλ.

«Δεν μπορείς να οικοδομήσεις ειρήνη πάνω στους μαζικούς τάφους των παιδιών».

Το 1980, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας έγινε η πρώτη χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δήλωσε την ανάγκη για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος και έκτοτε πιέζει για την επίτευξη της λύσης των δύο κρατών. Η ιρλανδική κυβέρνηση περιγράφει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή ως «βασική προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής» και κατηγορεί το Ισραήλ για πολιτικές που «καθιστούν όλο και πιο δύσκολη την επίτευξη της ειρήνης».

Η Ιρλανδία επέκρινε σταθερά τις ισραηλινές πρακτικές στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα πριν από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Έκτοτε, πολιτικοί και πολίτες έχουν εκφράσει την ανησυχία τους για τη λεγόμενη ισραηλινή απάντηση.

Ο Σάιμον Χάρις, ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, είναι απίθανο να υιοθετήσει πιο ήπια στάση. Ο νεότερος ηγέτης στην ιστορία της Ιρλανδίας στάθηκε στον αντίκτυπο που έχει ο πόλεμος στα παιδιά κατά την ομιλία του στο κοινοβούλιο τον Νοέμβριο, σημειώνοντας: «Δεν μπορείς να οικοδομήσεις ειρήνη πάνω στους μαζικούς τάφους των παιδιών».

Το Ισραήλ δεν απέφυγε να ανταποδώσει τα πυρά του στην Ιρλανδία. Ο υπουργός Πολιτισμού, Αμιχάι Ελιγιάχου, δήλωσε τον Νοέμβριο ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα «μπορούν να πάνε στην Ιρλανδία ή στις ερήμους». Ένα εμπρηστικό σχόλιο, μεταξύ άλλων, από τα οποία ο Νετανιάχου προσπάθησε να πάρει αποστάσεις. Τον Φεβρουάριο, η πρέσβειρα του Ισραήλ στην Ιρλανδία, Dana Erlich, δήλωσε σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό Newstalk, εμφανώς πιο κόσμια, ότι άκουσε μια «μονόπλευρη άποψη, που παρουσιάζει το Ισραήλ ως τον μοναδικό κακό».

Η δημόσια υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους έχει αναδειχθεί επίσης κατά τη διάρκεια πανεθνικών διαδηλώσεων που έχουν πραγματοποιηθεί σε πόλεις και κωμοπόλεις σε ολόκληρη την Ιρλανδία από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα.

«Μερικές φορές, σε όλους τους δρόμους σε όλες τις πόλεις, βλέπω την παλαιστινιακή σημαία», δήλωσε ο Abdalmajid. «Είναι κάτι που λέει στους Παλαιστίνιους ότι δεν είστε μόνοι σ' αυτόν τον κόσμο- υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο που ξέρουν (πώς) υποφέρετε».

Η Lawlor από την Ιρλανδική Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, συμμετέχει σε διαδηλώσεις τις τελευταίες 25 εβδομάδες είτε στην πόλη της, το Λίμερι, είτε στην πρωτεύουσα, το Δουβλίνο.

«Αυτό που βλέπουμε στη Γάζα έχει πραγματικά κινητοποιήσει τους ανθρώπους σε βαθμό που δεν έχω ξαναδεί», είπε. «Είμαστε ένας πληθυσμός που μας επιβλήθηκε επίσης ένας λιμός από μια αποικιοκρατική δύναμη. Έτσι, νομίζω ότι αυτό βρίσκει μεγάλη απήχηση στους ανθρώπους εδώ».

Μια δημοσκόπηση της Διεθνούς Αμνηστίας τον Ιανουάριο έδειξε ότι το 71% των ανθρώπων στην Ιρλανδία πίστευε ότι οι Παλαιστίνιοι ζούσαν υπό καθεστώς απαρτχάιντ, ενώ μια δημοσκόπηση των Irish Times τον Φεβρουάριο έδειξε ότι το 62% πίστευε ότι οι επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν.

Για ακτιβιστές όπως η Lawlor και το αντιπολιτευόμενο Sinn Féin, η παρέμβαση της ιρλανδικής κυβέρνησης στο Διεθνή Δικαστήριο υπήρξε καθυστερημένη.

«Η εμπειρία μας από την ειρηνευτική διαδικασία και η εμπειρία μας από τη σημασία της διεθνούς αλληλεγγύης και των παρεμβάσεων μας έχει κάνει να συνειδητοποιήσουμε έντονα ότι δεν μπορούμε απλά να καθόμαστε και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στις οθόνες μας», δήλωσε ο Carthy.

«Δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμο μια χώρα όπως η Ιρλανδία να έχει διπλωματικές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ, όπως θα έκανε με άλλα κράτη που δεν παραβιάζουν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο», πρόσθεσε. «Και νομίζω ότι θα μια ουσιαστική απόφαση που θα μπορούσε να λάβει η ιρλανδική κυβέρνηση ώστε να απελάσει τον Ισραηλινό πρέσβη μέχρι να τερματιστεί η επίθεση στη Γάζα».