Το μνημείο θα τοποθετηθεί στην Herbertstraße, δρόμο, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει αποκλεισμένος από την εποχή των ναζί. Το φασιστικό καθεστώς είχε εγκαταστήσει μεταλλικές πύλες στην είσοδο του δρόμου σε μια προσπάθεια να ντροπιάσει τις σεξεργάτριες και να ξεχωρίσει τα «σπίτια της ηδονής» από τις υπόλοιπες επιχειρήσεις.

Το περιφερειακό συμβούλιο του Σανκτ Πάουλι ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των ακτιβιστών της κοινότητας, των σεξεργατριών που εργάζονται στην περιοχή, αλλά και κληρικών που αγωνίζονται για να επεκταθεί η διάσωση της ιστορικής μνήμης της Γερμανίας, ώστε να συμπεριλάβει και γυναίκες όπως η Sophie Gotthardt, η οποία είχε συλληφθεί για «διαστροφή» και μόλις που κατάφερε να επιζήσει από το Άουσβιτς.

Οι εμπνευστές της πρωτοβουλίας ελπίζουν να είναι έτοιμο το μνημείο μέχρι τον Νοέμβριο. Θα τοποθετηθούν μικρές ορειχάλκινες πλάκες, όπως εκείνες που ήδη έχουν εγκατασταθεί σε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη την Ευρώπη προς τιμήν θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Το μνημείο θα βρίσκεται στην είσοδο του δρόμου, στον οποίο συνεχίζουν να λειτουργούν οίκοι ανοχής και sex shop και θα περιλαμβάνει κωδικούς QR που θα θυμίζουν τις γυναίκες του Σανκτ Πάουλι.

Ο Sieghard Wilm, ο πάστορας της λουθηρανικής εκκλησίας, από την οποία έχει το όνομά της η γειτονιά, μιλώντας στον Guardian επιβεβαίωσε τη συνεργασία πολλών διαφορετικών κομματιών της κοινότητας για την αποκατάσταση της μνήμης, μιλώντας για μία από τις καθημερινές αφορμές που τροφοδότησαν την ιδέα για την προσπάθεια.

«Εκατομμύρια άνθρωποι επισκέπτονται το Σανκτ Πάουλι και πάρα πολλοί τουρίστες στέκονται καθημερινά μπροστά από την Herbertstraße και βγάζουν φωτογραφίες. Πάντα το έβρισκα κυνικό γιατί ήξερα ότι τις πύλες τις είχαν βάλει οι ναζί».

Ο Wilm χαρακτηρίζει «κραυγαλέα αντίφαση» το γεγονός ότι η φημισμένη ως φιλελεύθερη Περιφέρεια επιμένει να αποκλείει τις σεξεργάτριες από τη συμπερίληψή τους στις κατηγορίες θυμάτων των ναζί. Όπως λέει, θέλει να άρει το στίγμα γύρω από αυτές τις «ξεχασμένες από καιρό» γυναίκες και να τις κάνει «ορατές» σε όλους.

Η Herbertstraße, είναι ένας στενός και μικρός δρόμος, μήκους μόλις 60 μέτρων, κοντά στην Reeperbahn. Δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα, με σκοπό να αποτελέσει ένα προορισμό πορνείας για τους ντόπους άνδρες και τους ναυτικούς που περνούσαν εκεί την άδειά τους.

Οι μεταλλικές πύλες ανεγέρθηκαν από τον Γκαουλάιτερ του Αμβούργου, τον περιφερειακό ηγέτη του ναζιστικού κόμματος, το 1933, όταν το εμπόριο σεξ έναντι χρημάτων στην Herbertstraße θεωρήθηκε «αμαρτία και ντροπή για την κοινότητα».

Μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου το 1933, ναζιστές αξιωματικοί προχώρησαν στη σύλληψη 3.201 σεξεργατριών και από αυτές οι 814 τέθηκαν υπό κράτηση.

Παρόλο που η πορνεία και το στριπτίζ επισήμως απαγορεύονταν εκείνη την εποχή, το ακμάζων εμπόριο σεξ στο Σεντ Πάουλι αποδείχθηκε αδύνατο να σταματήσει, οπότε οι αρχές αρκέστηκαν στο να το κάνουν αόρατο στους περαστικούς.

Κατά τις δεκαετίες των ‘30 και ‘40 πολλές γυναίκες φυλακίστηκαν και απελάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άλλες υποβλήθηκαν σε αναγκαστική στείρωση ή οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, λένε οι ερευνητές.

Η ιστορικός Frauke Steinhäuser λέει ότι είναι δύσκολο να εντοπιστούν μεμονωμένες ιστορίες, δεδομένων των ταμπού γύρω από το εμπόριο του σεξ τότε, αλλά και τώρα.

Η ίδια προσπάθησε να προβάλλει άτομα με εμπειρίες όπως αυτές της Gotthardt, η οποία γεννήθηκε το 1912 από φτωχή οικογένεια και εργάστηκε ως πόρνη από την εφηβεία της.

Εν μέσω μιας γενικευμένης καταστολής από τους ναζί, η Γκεστάπο είχε συλλάβει την Gotthardt επειδή δεν υποβλήθηκε σε υποχρεωτικούς ελέγχους για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Δούλεψε όσο μπορούσε παράνομα, όμως αργότερα συνελήφθη, στάλθηκε στο στρατόπεδο του Ράβενσμπουργκ και στη συνέχεια στο Άουσβιτς.

Το αίτημα για το μνημείο υποστηρίχθηκε διακομματικά κι εγκρίθηκε κονδύλι 5.000 ευρώ για την ανέγερση του μνημείου, τους κωδικούς QR και τη διεξαγωγή μιας τελετής εγκαινίων. Ο Wilm δήλωσε ότι η πρωτοβουλία του αποσκοπεί πάντως στη συγκέντρωση επιπλέον 15.000 ευρώ προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο, συμπεριλαμβανομένης της πραγματοποίησης περαιτέρω ιστορικής έρευνας.

Σήμερα, σύμφωνα με εκπροσώπους του κλάδου, εκτιμάται ότι 250 άτομα προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες έναντι χρημάτων στην Herbertstraße. Η πορνεία είναι νόμιμη στη Γερμανία. Οι  χαμηλές τιμές και η έκρηξη του σεξοτουρισμού έχουν τροφοδοτήσει πάντως την ανεξέλεγκτη εμπορία ανθρώπων, με αποτέλεσμα ακτιβιστές να αποκαλούν τη χώρα ως «το μεγαλύτερο πορνείο της Ευρώπης».