Τα δικαιώματά τους είναι κατοχυρωμένα στις περισσότερες χώρες της Kεντρικής και Δυτικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, αλλά όχι στις Η.Π.Α. όπου ποικίλει η αντιμετώπιση ανάλογα με την Πολιτεία και θεωρούνται εν μέρει παράνομες οι διακρίσεις. Η ομοφυλοφιλία και ο γκέι γάμος σε εθνικό επίπεδο αναγνωρίζονται μεν ως νόμιμοι, αλλά το καθεστώς που επικρατεί σε επίπεδο καθημερινότητα, όπως στους εργασιακούς χώρους καθορίζεται από την πολιτική της εκάστοτε Πολιτείας.

Στη Κεντρική και Νότια Αμερική οι χώρες που δεν έχουν λάβει καμία νομοθετική πρωτοβουλία είναι η Καραϊβική, η Γουϊάνα και ο Παναμάς, ενώ αρκετές ελλείψεις εμφανίζει η νομοθεσία στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα. Στη Βενεζουέλα οι διακρίσεις σε εργασιακά και στεγαστικά πλαίσια απαγορεύτηκαν δια νόμου μόλις το 2012. Ενώ η Αργεντινή περιορίζει τον νόμο περί διακρίσεων σε «φυλή, θρησκεία, εθνικότητα, ιδεολογία, πολιτικές ή συνδικαλιστικές απόψεις, φύλο, οικονομική θέση, κοινωνική κατάσταση ή σωματικά χαρακτηριστικά», χωρίς να αναφέρει την ταυτότητα φύλου ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αν και αναγνωρίζει τις σχετικές διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Υπάρχουν βέβαια και πολύ χειρότερα παραδείγματα. Όπου τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα όχι μόνο δεν προστατεύονται, αλλά αντιθέτως φτάνουν να διώκονται από τον νόμο για την ταυτότητα τους. Για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία, το Ιράν ή την Ουγκάντα, «η συμμετοχή σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες» μπορεί να επιφέρει ακόμη και θανατική ποινή!

Από μόνη της πάντως η νομοθεσία δεν είναι αρκετή ώστε να αποτραπεί η ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Οι μεγαλύτεροι αριθμοί με δολοφονίες τρανς ατόμων μέσα στο 2023 καταγράφηκαν στη Βραζιλία και στο Μεξικό, χώρες που θεωρείται ότι έχουν προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για να εκσυγχρονίσουν τη νομοθεσία τους. Παρόλα αυτά στην πρώτη καταγράφηκαν 100 δολοφονίες τρανς ατόμων και στο Μεξικό 52.

*Αξιοποιήθηκαν πληροφορίες από το Siatista