Αυτό αποτελεί σοκ, για τους πολίτες πολλών αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά περισσότερο για τους ίδιους τους νέους, οι γονείς των οποίων ξοδεύουν περιουσίες, αλλά και οι ίδιοι αρκετά χρόνια στα θρανία, προκειμένου να εφοδιαστούν με τις κατάλληλες(;) γνώσεις, για να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Και είναι πλέον γεγονός ότι και στη χώρα μας, πολλοί είναι οι νέοι απόφοιτοι πανεπιστημίων, που προσανατολίζονται στον εκπατρισμό τους προκειμένου να βρουν εργασία. Η συνεχιζόμενη, και χωρίς προβλεπόμενη ημερομηνία λήξης, ύφεση στη χώρα μας τους ωθεί σε αυτή την επιλογή.

Αλλά δεν αποτελεί μόνο η ύφεση πρόβλημα. Από τη μια πλευρά, υπάρχει η αμετανόητη νοοτροπία συγκεντρωτισμού και απόλυτου ελέγχου που έχουν ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες επιχειρηματίες. Αλλά και η λανθασμένη αντίληψη, περί εξειδίκευσης των εργαζομένων και τη σχέση τους με την απόδοση στην επιχείρηση, ιδιαίτερα των ανασφαλών και χωρίς επιστημονική κατάρτιση επιχειρηματιών (οι οποίοι συνήθως κατανέμουν τις εργασίες της επιχείρησης τους στα συγγενικά τους πρόσωπα, ανεξάρτητα από το αν διαθέτουν τις προϋποθέσεις για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις - κάτι σαν το παλιό καλό κράτος δηλαδή). Και από την άλλη πλευρά, ο μικρός αριθμός των σύγχρονων μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων - που διαθέτουν στελέχη με ευρεία επιστημονική και επαγγελματική κατάρτιση - δεν επιτρέπει, με τα σημερινά δεδομένα της αγοράς, να απορροφήσουν ένα ικανοποιητικό αριθμό από νέους επιστήμονες.

Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα ενός νέου Κινέζου για να αποτυπώσω το μέγεθος αυτού του προβλήματος, που αντιμετωπίζουν οι νέοι διεθνώς (αν αυτό αποτελεί παρηγοριά για τους δικούς μας). Και αυτό συμβαίνει στη χώρα με τους υψηλοτέρους  ρυθμούς ανάπτυξης στον κόσμο, η οποία μάλιστα πρόσφατα κατετάγη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία μετά τις ΗΠΑ),

Ένας 23χρονος Κινέζος, απόφοιτος ενός καλού σχολείου και του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας του Πεκίνου, με πτυχίο bachelor στις επιστήμες των πρώτων υλών, μια ειδίκευση η οποία όπως πίστευε θα έκανε εντύπωση στους μελλοντικούς εργοδότες του, μετά από μακρά περίοδο αναζήτησης εργασίας, αμέτρητες συνεντεύξεις και ατελείωτη αναζήτηση στα online sites εύρεσης εργασίας, τελικά προσελήφθη από μια εταιρία χρηματιστηριακών συναλλαγών. Αν νομίζετε ότι αυτό αποτέλεσε ευτυχές γεγονός για εκείνον κάνετε λάθος, δεδομένου ότι η αμοιβή του ανερχόταν σε 368 δολάρια το μήνα, αρκετά χαμηλότερα από τα επίπεδα αμοιβών του Πεκίνου. Έτσι, ο νεαρός Κινέζος αναγκάσθηκε να επιστρέψει στο σπίτι των γονέων του, μη δυνάμενος να αυτοσυντηρηθεί και δικαίως ή αδίκως θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του από ντροπή. Όπως εξήγησε σε μια μεγάλη αμερικανική εφημερίδα, υπάρχουν πολλοί νέοι, απόφοιτοι διαφόρων πανεπιστημίων που αναζητούν εργασία στην Κίνα, όπου οι επιχειρήσεις, από τη μια αναζητούν εκείνους με την καλύτερη επιστημονική κατάρτιση και από την άλλη θέλουν να τους πληρώνουν με ψίχουλα.

Φαίνεται ότι ο δράκος, της άλλοτε Μαοϊκής Κίνας, μεταμορφώνεται σε άπληστο τέρας και απειλεί να κατασπαράξει τα ίδια του τα τέκνα! Τουλάχιστον, ο περί ου λόγος νεαρός Κινέζος, βρήκε δουλειά, οι άλλοι απόφοιτοι ακόμα ψάχνουν. Μόνο για φέτος, περισσότεροι από 6,3 εκατομμύρια Κινέζοι απόφοιτοι πανεπιστημίου είναι άνεργοι, σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας της χώρας.

Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, η ανεργία των αποφοίτων πανεπιστημίων στην Ελλάδα και η υποαπασχόληση τους σε άλλες, εκτός του αντικειμένου τους, θέσεις εργασίας, δεν είναι κάτι καινούργιο. Οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, αφενός στη ραγδαία αύξηση εισερχομένων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς προδιαγραφές, και αφετέρου, στην αναντιστοιχία μεταξύ αυτών που οι νέοι διδάσκονται στις σχολές και τις εξειδικευμένες γνώσεις και δεξιότητες που έχουν ανάγκη σήμερα οι επιχειρήσεις.

Πιστεύω, όμως, ότι και η δική μας Λερναία Ύδρα (δηλ. το Υπουργείο Παιδείας), κατασπαράζει τα παιδιά της Ελλάδας. Και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, μετά από τις συνεχείς μεταρρυθμίσεις των εκάστοτε υπουργών παιδείας, αντί να αναβαθμίζεται, υποβαθμίζεται. Πριν οδηγηθούμε σε μη αναστρέψιμη κατάσταση, η αναβάθμιση του επιπέδου εκπαίδευσης στη χώρα μας, ιδιαίτερα της τριτοβάθμιας, είναι επιβεβλημένη. Εδώ και τώρα!