Την Κυριακή 6-4-2014 βρέθηκα στο Παμπελοποννησιακό στάδιο στην Πάτρα, όπου διεξήγοντο αγώνες στίβου από συλλόγους της βόρειας Πελοποννήσου με αθλητές παιδιά και εφήβους . Αιτία της παρουσίας μου εκεί ήταν ότι θα έπαιρνε μέρος η ανιψιά μου η Μαργαρίτα, 13 χρονών, μαθήτρια Α΄ Γυμνασίου και αθλήτρια του Απόλλωνα Πύργου. Τρέχα, γύρευε δηλαδή…

Ήξερα ότι η μικρή παιδιόθεν όλο έτρεχε και έπαιζε μπάλα σαν αγοροκόριτσο, αλλά δεν την είχα δει ποτέ να αγωνίζεται. Την έβλεπα όμως (σαν κορμί) και καταλάβαινα ότι κάτι έπαιζε. 1,70 μπόι, με κάτι κανιά και χέρια Σκανδιναβής, με χαμηλούς καρδιακούς παλμούς και μια ανεπαίσθητη κύφωση, που ευνοεί την αεροδυναμική. Είχα, λοιπόν, μια επιστημονική περιέργεια για το τι ψάρια πιάνει…

Απ’την άλλη, ήθελα να γνωρίσω τον Προπονητή της για να καταλάβω τι κουβαλάει στο κεφάλι του. Ήμουν σφόδρα καχύποπτος για το μέλλον της μικρής (μετά τα 15 χρόνια) ως προς την φαρμακολογία. Η καρδιά μου μπήκε στη θέση της, όταν αντίκρισα έναν εβδομηντάρη, χαμηλών τόνων και μετρημένο άνθρωπο, ο οποίος έμαθα συνωδά ότι είχε ανακαλύψει την Πέρρα, την τριπλουνίστρια. Θα μ’έζωναν τα φίδια εάν αντίκρυζα ένα νεαρό, φιλόδοξο coach, γαλουχημένο στα χρόνια της άνθησης και της ευμάρειας…

Η μικρή, λοιπόν, θα αγωνίζονταν στο τρίαθλο, δηλ. με την σειρά ρίψη μιας μικρής μπάλας (σε στυλ ακοντισμού) άλμα σε ύψος και τρέξιμο 1.000 μέτρων. Κόσμος στην εξέδρα αρκετός.  Λίγο πριν το πρώτο αγώνισμα άρχισε να πέφτει πατρινή βροχή. Προσπάθησα να μπω για λίγο στη θέση της ανιψούλας και πως μπορεί να ένιωθε ένα άβγαλτο κοριτσάκι με τις ευθύνες που είχε φορτωθεί. Κλάματα στο πρώτο αγώνισμα, κλάματα στο δεύτερο αγώνισμα, γιατί δεν έπιασε τα μέτρα που έβγαζε στις προπονήσεις. Διείδα όμως ότι είχε και τα αθλήματα και το στυλ. 

Εμένα όμως ένοιαζε να δω κυρίως το τρέξιμο, που θ’άρχιζε στις 6 μμ, σ’ένα ταρτάν πλημμύρα. Γύρω στα 15 χρόνια και κορίτσια μίγδην παρετάχθησαν στην αφετηρία. Ξεκίνησε με την κοτσίδα της ν’ανεμίζει στην 6η θέση. Στο μισό της διαδρομής ήταν 3η, πίσω από δυο αγόρια. 200μ. πριν το τέλος το 2ο αγόρι άρχισε την επίθεση και μπήκε πρώτο στο βιραζ. Η Μαργαρίτα από κοντά. 100 μ. πριν το φίνις έβλεπες ένα καθαρόαιμο να ξεχύνεται με δύναμη και να σκουπίζει μέτρα και αντίπαλο. Το στάδιο είχε σηκωθεί όρθιο και αλάλαξε. Το κόψιμο του νήματος έγινε με πρόταση του κορμού, που βλέπεις στην τηλεόραση. Ένας πατρινός αρχιπροπονητής μπροστά μου κοίταζε το χρονόμετρο του και δεν το πίστευε. 3.20΄΄, 3.20’’, άρχισε να μονολογεί…

Το τι θα γίνει στο μέλλον με την Μαργαρίτα και την κάθε Μαργαρίτα κανείς δεν το ξέρει. Οι πιθανότητες είναι πάντοτε εναντίον της τελειοποίησης του ατόμου. Και συνήθως σ’εμάς τους θνητούς (που μας αρέσει να προγραμματίζουμε τα πράγματα και να ονειρευόμαστε) μας διαφεύγει ότι η επιτυχία σε κάτι, εξαρτάται από συγκυρίες, συμπτώσεις και τυχηρα (γκομενιλικια, κλαμπιγκ, τσιγάρα, μπούχτισμα κλπ). «Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα οι Θεοί κελεύουσι». Η επιτυχία σε ένα στόχο απαιτεί κυρίως μονοδιάστατο μυαλό και αποκόμιση ηδονής στην μονότονη καθημερινή βοσκή.

Τα ταλεντάκια είναι ότι πιο ωραίο και αγνό έχουν να παρουσιάσουν τα σπορ. Σε συγκινούν, σε αιχμαλωτίζουν, σε σαγηνεύουν. Η φρεσκάδα, η ανιδιοτέλεια και η αθωότητα τους φθείρονται στο χρόνο από εμβόλιμες σκοπιμότητες, πιέσεις και πειθαναγκασμούς. Ας είναι! Μας αρκεί η αναπόληση…

Υ.Γ: Μετά το πέρας των αγώνων η μικρή, άπειρη ούσα, δεν είχε καταλάβει ότι στην συνολική βαθμολογία του τριάθλου είχε πάρει άνετα το χρυσό μετάλλιο.

- Δημοσθένης Δέπος