Αναλυτικά η επιστολή: 

«Πιθανότατα ποτέ δεν θα διαβάσεις αυτό το γράμμα. Εγώ όμως θα το γράψω, όχι ως οπαδός του ποδοσφαίρου, αλλά ως μια δασκάλα αυτής της χώρας, αυτό το επάγγελμα επέλεξα να κάνω, αυτό μου δίνει το ίδιο πάθος όπως σε εσένα το ποδόσφαιρο. 

Θα μπορούσα να γράψω για το υπέροχο ταλέντο σου στο πιο αγαπημένο άθλημα στην πατρίδα μας, για την χαρά που νιώθω για το γεγονός ότι ανήκω σε μια γενιά που μπορεί να θαυμάσει τη μαγεία που προσφέρεις με τα πόδια σου, για τον θαυμασμό που προκαλείς σε όλο τον κόσμο. Αν έγραφα αυτά όμως, απλά θα επαναλάμβανα φράσεις χιλιοειπωμένες. Γι' αυτόν τον λόγο θα σου γράψω για να με βοηθήσεις σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο από όσα μέχρι τώρα έχεις αντιμετωπίσει. Θέλω να με βοηθήσεις στη δύσκολη αποστολή μου να μιλήσω στα παιδιά που σε έχουν ποδοσφαιρικό είδωλό τους και παράδειγμα προς μίμηση. 

Όση αγάπη και όση αφοσίωση κι αν έχω στη δουλειά μου, ποτέ δεν θα μπορέσω να κερδίσω από τους μαθητές μου αυτόν τον θαυμασμό που νιώθουν για εσένα. Και σήμερα βλέπουν το μεγαλύτερο είδωλό τους να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Σε παρακαλώ να μην δώσεις αυτή την ικανοποίηση στους επικριτές σου, σε αυτούς που σε απογοήτευσαν, σε αυτούς που πιστεύουν ότι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να επικρίνουν τους άλλους.

Και αυτό σου το λέει μια δασκάλα και με όλες τις διαφορές που έχουμε και έχοντας κι εγώ πολλές φορές την άποψη ότι κάνεις την πιο απλή δουλειά του κόσμου, ότι το να βάλεις τη μπάλα στα δίχτυα είναι το ίδιο εύκολο με το να χτίσεις ένα σπίτι ή να διαμορφώσεις το μέλλον ενός ανθρώπου. 

Σε παρακαλώ, μην τα παρατήσεις, μην κάνεις τους άλλους να πιστέψουν ότι σε αυτή τη χώρα μας νοιάζει μόνο να νικάμε και να είμαστε πρώτοι. Μην τους δείξεις ότι οι επιτυχίες είναι αυτές που μας καθορίζουν ως ανθρώπους και μην τους κάνεις να νιώσουν ότι πρέπει να ζούμε για να ικανοποιούμε τους άλλους. Μην τους δώσεις αυτό το λανθασμένο μήνυμα, να τους δείξεις ότι μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία, να δώσουν σκληρή μάχη για να γίνουν θριαμβευτές και ότι μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο για να πετύχουν τα όνειρά τους. 

Μιλώ στους μαθητές μου για τον Μέσι που παίζει υπέροχα ποδόσφαιρο, αλλά και γι’ αυτόν που κάνει ατελείωτες ώρες προπόνηση για να καταφέρει να στείλει τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Τους μιλώ για τον Μέσι, ο οποίος υπήρξε ένα παιδί όπως είναι αυτοί τώρα, που χρειάστηκε να πονέσει για να σταθεί στα πόδια του για να κάνει αυτό που αγαπά. Τους μιλώ για τον Μέσι, ο οποίος έχει κερδίσει όλα τα χρήματα του κόσμου και βοηθά παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες που αντιμετώπισε κι εκείνος.

Τους μιλώ για τον Μέσι που έφτιαξε τη δική του οικογένεια και γνωρίζει ότι ο πιο σημαντικός ρόλος είναι αυτός του πατέρα. Τους μιλώ για τον Μέσι που βλέπει έναν φανατικό οπαδό του να ξεσπά σε δάκρυα την ώρα του αγώνα και σπεύδει να σταθεί δίπλα του. Τους μιλώ για τον Μέσι ο οποίος μπορεί να κάνει ένα λάθος, να χάσει ένα πέναλτι αποδεικνύοντας ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι αυτού του κόσμου δεν είναι τέλειοι. 

Οι μαθητές μου πρέπει να πάρουν το μήνυμα ότι οι ήρωες, χωρίς να έχει σημασία αν είναι γιατροί, στρατιώτες, δάσκαλοι ή ποδοσφαιριστές, είναι αυτοί που πάντα βάζουν το καλό των άλλων πάνω από το δικό τους, αυτοί που γνωρίζουν ότι πολλές φορές η αξία τους δεν εκτιμάται όπως θα ήθελαν, αυτοί που έχουν συναίσθηση ότι οι επιτυχίες ανήκουν σε όλους, αλλά η αποτυχία είναι αποκλειστικά δική τους.

Κυρίως, όμως, είναι ήρωες όταν μάχονται και ξεπερνούν τις ήττες με καρδιά και ψυχή, ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι τους λένε ότι η μάχη είναι χαμένη. Και μια μέρα σημειώνουν την μεγαλύτερη από όλες τις νίκες: αυτή που θα τους κάνει ευτυχισμένους για τους ίδιους τους εαυτούς τους, χωρίς να γνωρίζει κανείς πόσους δαίμονες ξόρκισαν για να την πετύχουν».